Η ελληνική οπερέτα γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση κατά την περίοδο 1912–1940, κυρίως στην Αθήνα, μεταμορφώνοντας τη σκηνή σε τόπο συνάντησης ευρωπαϊκού λυρισμού και ελληνικού λαϊκού αισθήματος. Συνθέτες όπως ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης δημιουργούν οπερέτες που αγαπήθηκαν ευρύτατα· το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο «Ο Βαφτιστικός» (1918).

Η οπερέτα λειτούργησε ως γέφυρα ανάμεσα στην ευρωπαϊκή και την ελληνική μουσική κουλτούρα, αντανακλώντας τα όνειρα, τις ελπίδες και τις κοινωνικές αλλαγές της εποχής. Οι δύσκολες συνθήκες του Μεσοπολέμου —πολιτική αστάθεια και οικονομική κρίση— ενίσχυσαν την ανάγκη του κοινού για ψυχαγωγία. Η οπερέτα ανταποκρίθηκε σε αυτή την ανάγκη προσφέροντας μουσική απόδραση, χιούμορ και κοινωνική σάτιρα.

Από τα πιο αξέχαστα τραγούδια είναι το «Η καρδιά μου πονεί για σας», συγκινητική ερμηνεία της Σοφίας Βέμπο στα τέλη του 1930. Το τραγούδι αυτό αποτυπώνει μελωδικά την εσωτερική ανάγκη για συναίσθημα μιας κοινωνίας που κουβαλούσε τις πληγές της και προετοιμάζονταν για νέους σκληρούς καιρούς. Η μουσική της οπερέτας συνδύαζε την ευρωπαϊκή φόρμα με στοιχεία δημοτικού, foxtrot, blues και ρεμπέτικου, ανανεώνοντας το είδος.

Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την Κατοχή το 1940, η οπερέτα υπέστη δραστική πτώση ως δημοφιλές είδος θεάματος. Ωστόσο, η κληρονομιά της παραμένει ζωντανή μέσω ηχογραφήσεων, επανεκτελέσεων και αναβιώσεων. Τα έργα της θυμίζουν ότι, σε δύσκολες εποχές, η τέχνη μπορεί να προσφέρει παρηγοριά, χαμόγελο και έστω προσωρινά ελπίδα.